Ανεβαίνοντας στην Αθήνα, εξοικονόμησα λίγο χρόνο για να επισκεφτώ το Σύνταγμα, ύστερα από το θόρυβο και τις εικόνες που είχε προκαλέσει η απεργία πείνας του χαροκαμένου πατέρα που έχασε το παιδί του στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών.
Σιωπηλός ατένισα το δεύτερο κενοτάφιο των πενήντα εφτά που αυτοσχέδια είχε φτιαχτεί εμπρός στο πρώτο κενοτάφιο του Άγνωστου Στρατιώτη. Η εικόνα μού θύμισε εμποροπανήγυρη ευαισθησίας: σφυρίχτρες, κεράκια, φαναράκια, κουκλάκια, γλαστράκια, ποιήματα, πλακάτ, μικρόφωνα μαζί με πολύχρωμα αντίσκηνα και σημαίες της Παλαιστίνης! Μία ομάδα μάλιστα παρακάτω φώναζαν «Free Palestine», προφανώς είδαν φως και μπήκαν, κάθε σύνθημα οργανωμένο ψάχνει να χωρέσει στο πλάνο.
Είχα την τύχη να δω από κοντά και τη Ζωή. Ήταν εκεί για το «δίκιο», για τον «λαό», για την «αλήθεια» και φυσικά για το πλάνο.
Προς στιγμή θύμωσα, ύστερα όμως σκέφτηκα ότι στοιχειώδης συναίσθηση αν έχεις, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτός ο θόρυβος είναι υπεράνω καλού ή κακού γούστου.
Μπρος σε αυτά ο Μητσοτάκης ανακοίνωσε πως ο χώρος του Άγνωστου Στρατιώτη τίθεται υπό την προστασία του υπουργείου Άμυνας. Η αντιπολίτευση αντέδρασε λες και είπε ότι θα κατεβάσει τον στρατό στους δρόμους.
Ο Άγνωστος Στρατιώτης, «το ανάγλυφο του νεαρού άνδρα που θυσιάστηκε τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος, το άσβεστο καντήλι, τα χαραγμένα τοπωνύμια των ηρωϊκών και πένθιμων στιγμών», ανήκει στο Έθνος και στην Ιστορία του, ο χώρος απαιτεί απόλυτο σεβασμό, αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι όποιος μιλάει στο όνομα του λαού δικαιούται να το χρησιμοποιεί κατά βούληση. Συλλογικά ξεσπάσματα και διεκδικήσεις μπορούν να γίνονται οπουδήποτε αλλού, όχι επάνω στον ιερό χώρο του μνημείου. Είναι η μνήμη του λαού, η οποία είναι ανώτερη από το εκάστοτε παρόν της ζωής μας και τα προβλήματά της. Ακόμη και οι Γερμανοί το σεβάστηκαν.
Ό Άγνωστος, εκεί κάτω, ίσως να μην μπορεί να μιλήσει, αλλά σίγουρα θα είχε να πει δύο κουβέντες για το πώς η σιωπή του καταντάει ντεκόρ και αν μπορούσε να κάνει απεργία πείνας, θα το έκανε ίσως για κάτι πολύ απλό, να τον αφήσουν, έστω και μία ημέρα στην ησυχία του.
Από αυτό το αδιανόητο τραγικό δυστύχημα – 57 νεανικά δυστυχώς φέρετρα – ξεκινούν όλα: και οι παρανοϊκές θεωρίες συνωμοσίας και ο θρήνος που δεν λέει να κοπάσει και η χυδαία εκμετάλλευση των διαφόρων πολιτικάντηδων.
Μιχάλης Βασ. Σούμπλης
